Eerste week Banepa

Daar ben ik weer!
Mijn eerste week in Banepa zit er alweer op! Zaterdag vertrok ik meteen met 3 andere Nederlandse jongens op weg naar Kathmandu. Op naar een warme douche en westers eten , haha. Na ongeveer 1,5u in de local bus waarin een oudere man voor mij van z'n plek opstond omdat hij vond dat ik te lang ben om te staan in de bus, kwamen we aan op plaats van bestemming, Het Nagarjun National Park. Daar moesten we ons paspoort laten zien en een van ons moest het paspoort zelfs achterlaten. Dit was waarschijnlijk omdat een paar jaar geleden mensen in het donker door wilde dieren aangevallen zijn en wij dus wel voor het donker terug moesten zijn vanwege het paspoort. We begonnen aan de wandeling, en ja hoor, weer bijna alleen maar TRAPPEN. Het was een best wel zwaar maar wel een mooi pad. Na ongeveer een half uur kwamen we aan bij een open plek waar 2 militairen een beetje aan het chillen waren. Ze vroegen om onze naam en telefoon nummer, en ze wilden nog meer weten maar ze spraken geen Engels ( heel handig als er alleen maar toeristen naar dat park komen), dus lieten ze het maar voor wat het was en mochten we doorlopen. Er was trouwens ook helemaal geen bereik in het hele park dus ik weet niet wat ze met onze telefoon nummers wilden doen. Ging meer om het idee waarschijnlijk haha. 2,5 uur later kwamen we eindelijk aan bij het uitkijkpunt. Gelukkig was het de wandeling zeker waard. Er stond een klein tempeltje en het uitzicht was prachtig. Je kon de hele Kathmandu vallei zien en de Himalaya. Ook stond er een soort uitkijktoren. Deze was echter levensgevaarlijk. Je moest goed in het midden staan of je vasthouden aan de buitenrand want de buitenste planken zouden doorbreken als wij eroverheen zouden lopen. Echt ongelooflijk dat zo'n toren hier gewoon mag.
Na een snelle afdaling gingen we met de taxi naar ons hotel, daar hadden we onze warme douche! 'S avonds zijn we uiteten gegaan bij een heel leuk restaurantje met live muziek, een kampvuurtje en heerlijke biefstuk! Terug gekomen in het hotel heb ik al skypend toch nog een beetje Sinterklaas gevierd, dat was wel leuk!
Zondag gingen we na een uitgebreid ontbijt, en een zoektocht naar een gitaarwinkel waar een van de jongens een gitaar wilde kopen, naar de monkeytempel (Swayambhu temple). Deze was erg mooi en ook hier hadden we een mooi uitzicht omdat het op een heuvel ligt. Er liepen enorm veel apen rond de tempel. Op een gegeven moment liepen we langs een paar apen, één daarvan sprong zo op de rugzak van Sidney, hij gooide (nog vrij rustig) z'n rugzak af en toen ging de aap er gelukkig zonder iets gepakt te hebben vandoor. Maar ja, toen moest ik nog langs dat zelfde beest en ik zag hem al kijken. En ja hoor, ook bij mij sprong hij op m'n rugzak ( die ik iets spastischer van me af gooide). Dat was best eng want je moet niet gebeten worden door die beesten. Later zagen we ze ook nog flesjes drinken e.d uit handen stelen, best brutale apen dus. Hierna gingen we met de taxi naar Patan, het oudste stadsdeel van de Kathmandu vallei. Hier stonden een paar tempels en er waren veel kunstwinkeltjes. Het was een mooi stadsdeel. 'S avonds aten we op het dak van een leuk restaurantje met uitzicht op het plein met de tempels!
Maandag begon mijn eerste week in het ziekenhuis. Het ziekenhuis is een stuk kleiner dan CMC en veel gespecialiseerder. Het heet HRDC (hospital and rehabilitation centre for disabled children). Er zijn ook veel minder patiënten. De kinderen zijn tussen de 0 en 16, met een paar uitzonderingen die ouder zijn. Ik werk in het fysio gedeelte. Daar werkt ook mijn hostvader, Damu, als fysiotherapeut en nog 2 andere vrijwilligers (2 fysiostudenten uit Australië). Zij hebben me veel uitgelegd over de ziektes en behandelingen. Vanaf woensdag heb ik zelf ook wat oefeningen met kinderen gedaan dus het is leuk dat ik hier echt wat kan doen! Ook is het leuk dat de kinderen je gaan herkennen en je met ze kan spelen als er niks anders te doen is. Daarnaast is er ook een klein klaslokaal waar meestal een aantal kids zitten. We zijn van plan om ook een keer Engelse les oid te geven want de lerares spreekt zelf amper Engels.
De fysiotherapie zaal ziet er heel ouderwets uit en ze gebruiken heel veel ouderwetse apparaten. Ook de werkplaats waar ze de protheses maken is zo ouderwets! Het lijkt ongeveer net of je in een werkplaats van het Archeon binnenloopt. (Voor de mensen die dat kennen haha). Naaimachines uit het jaar 0 en ze werken voornamelijk op de grond.
Maar de protheses die ze maken zien er vrij goed uit, ze zijn alleen heel zwaar.

Tot nu toe vind ik het heel leuk in het ziekenhuis! Een aantal kinderen hebben hele heftige verhalen, de ouders gaan over het algemeen veel te laat naar het ziekenhuis. Of omdat ze de ernst niet zien of omdat ze geen geld hebben. HRDC wordt gesponsord door (volgens mij) Unicef, hierdoor kunnen ze ook de arme mensen helpen. Zij betalen hoeveel ze kunnen betalen.

Mijn hostfamilie is erg leuk. We slapen, zoals ik vorige keer had geschreven, met z'n 8en in het huis. (Ik heb nog steeds m'n eigen kamer :)) De familie bestaat uit 2 kinderen ( Supreme van 3,5 en Demas van 1) en dan de ouders ( Damu en Summi). Dus het is een vol huis, maar wel gezellig!
Overdag is het nog steeds lekker weer want de zon schijnt hier elke dag alleen de ochtenden en avonden zijn super koud!! Er is natuurlijk geen verwarming in huis dus de binnen temperatuur is 's avonds ongeveer hetzelfde als buiten. Dus dat is wel even wennen.
Mijn verhalen van dit weekend vertel ik wel in m'n volgende verslag anders wordt het wel een beetje lang! :)