De eerste week

Namaste!

Eindelijk was het dan zo ver, ik mocht stoppen met werken bij Albert Heijn en vertrekken naar Nepal!!
Nadat ik door een groot uitzwaai comité was uitgezwaaid op Schiphol stapte ik het vliegtuig in.

Mijn vlucht verliep eigenlijk helemaal gesmeerd. Ik kwam aan op het vliegveld van Kathmandu. Daar kwam ik meteen in aanraking met hoe het gaat in Nepal. In de gang hing een bordje met : hier melden als je in Afrika geweest bent. Toen keek ik verder; er zat een man met een mondkapje op, op een stoel tv te kijken, verder stond er alleen een oud bureau. Bijzondere omstandigheden om iemand te onderzoeken leek mij, maar oké.
Vervolgens ging ik door naar de bagageband, waar ook niet alles gesmeerd liep. De bagage band stopte er een aantal keer mee een het duurde natuurlijk eindeloos voordat mijn bagage er was. Maar goed, uiteindelijk was alles er!!
Ik werd opgehaald door iemand van Projects Abroad, hij bracht me naar het hotel. Dat was weer een belevenis; geen regels in het verkeer, aan een stuk door getoeter, ook al rijdt iemand niet eens in de weg, erg slechte wegen. Na ongeveer een half uur kwam ik aan in het hotel. Op dat moment voelde ik me wel erg alleen, dus ik ben snel wat gaan eten en gaan slapen. Zaterdag ontmoette ik een aantal andere vrijwilligers en samen met hen en een aantal mensen van Projects Abroad gingen we naar een weeshuis om daar het Diwali festival te vieren. Dat was erg leuk, we speelden met de kinderen, gingen dansen. Op en gegeven moment moesten we buiten verzamelen. Alle jongens moesten in een grote kring op de grond zitten en de meisjes strooiden bloemetjes over hen heen en gaven hen een Tika. Dat is een soort streepje van kleurtjes op je voorhoofd. Later kregen de meisjes ook een Tika; een stip van rode kleurstof vermengd met rijst.
Zondag vertrok ik samen met 2 andere vrijwilligers om 6:00u naar chitwan, het gebied waar mijn gastgezin is. Het was een busrit van 6uur over slechte wegen, maar met prachtig uitzicht. Smiddags ontmoetten we meteen een aantal andere vrijwilligers dus dat was leuk!
Aan het eind van de middag ging ik naar mijn gastgezin. Het zijn hele lieve mensen. Ik heb 2 hostbroers en grootvader en -moeder wonen er ook. Er is ook nog een andere vrijwilliger , Nick uit de US. Het is een heel gezellig huis, m'n hostbroers zijn heel aardig en Savonds zitten we vaak in de gemeenschappelijke ruimte en luisteren muziek en waterpijpen we. ( zij doen dan ongeveer elke dag).
Maandag was de eerste werkdag in het ziekenhuis. We gaan elke dag met de tuctuc naar het ziekenhuis! Samen met Andreas, een Deense jongen, ging in naar de afdeling orthopedie. De eerste dag was niet zo leuk. Niemand praat uit zichzelf tegen je, vragen niet of je mee wil kijken, dus je moet het allemaal zelf maar uitzoeken. De tweede dag was het al een stuk beter. Ze praatten tegen ons en de dokter legde dingen uit! Ik kwam er al snel achter dat er totaal geen privacy is in het ziekenhuis. Iedereen kan bij iedereen kijken. Heel soms wordt het bed afgeschermd met een scherm. Zelfs dan kijken mensen om het hoekje. Dinsdag middag hadden we Nepalese les met alle vrijwilligers, dat was wel grappig maar onmogelijk. Het ging veel te snel. Vandaag was een leuke dag in het ziekenhuis , ik liep mee op de OPD, dat is eigenlijk een soort van de huisarts in het ziekenhuis. Dat was heel leuk, bij elke patiënt legde de arts me dingen uit. De arts spreekt alleen heel snel en vrij onduidelijk Engels, dus soms snap ik hem niet echt, maar ja. Het is een hele ervaring om in het ziekenhuis rond te lopen. Het gaat zo anders dan bij ons.
Nog 1 dagje in het ziekenhuis, en dan ga ik vrijdag en zaterdag mee op een outreach. Dan gaan de dokters gratis hulp verlenen in een dorpje 3u verderop. Dus ik ben benieuwd!

Zo dat was mijn eerste verhaal van m'n reis! Er zullen er denk ik nog wel meer volgen! ;)

Namaste!